Professorale overpeinzingen

Zoals uit de laatste paar columns al gebleken is, ben ik me voorzichtig aan het voorbereiden op mijn pensioen. Een zaak die daarbij voor mij van belang is, is het overdragen van de resultaten en de sectie Integraal Ontwerp & Beheer, waar ik momenteel voorzitter van ben, aan mijn opvolgster of opvolger. Daarom heb ik hier de laatste paar maanden regelmatig gewag gemaakt van de voortgang van deze procedure. Nu lijkt dat dus echt de goede kant op te gaan. De advertentie voor een Hoogleraar MEP staat on-line. De advertentie staat open tot eind maart en dan kan de Benoemings Advies Commissie (BAC) aan de slag met het selecteren van een opvolger. Een zware commissie bestaande uit tien personen, van meerdere faculteiten en universiteiten uit binnen- en buitenland. Als die gezamenlijk in staat zijn om in 2 of 3 maanden een keuze te maken, dan zou het zomaar moeten gaan lukken om nog voor 1 september de taken over te dragen. En dat was altijd het plan.

Om de noodzaak van besluitvaardigheid nog verder te benadrukken had ik met mijn vrouw afgesproken om vanaf 29 augustus met vakantie te gaan. Ten eerste omdat we dat altijd een heerlijke vakantiemaand vonden, maar dat was de laatste 10 jaar vanwege de start van de colleges in september geen optie, maar meer nog om te voorkomen dat men zou zeggen “ach, het loopt zo’n vaart niet, want Bakker is er toch nog wel”. Nee dus.

Het plan was goed. En verdere ideeën voor na het pensioen begonnen ook al vorm te krijgen. Maar u merkt het misschien al, ik schrijf plotseling in de verleden tijd. De bodem is onder de plannen vandaan geslagen. Op 23 januari van dit jaar is volledig onverwacht mijn vrouw aan een hersenbloeding overleden. Een donderslag bij heldere hemel. Geen voorwaarschuwing, niets. Opeens sta je er dan alleen voor. Na meer dan 40 jaar samenzijn, moet ik mezelf opnieuw uitvinden. Maar eerst moet ik dit verlies een plaats zien te geven.

Ongelooflijk veel steunbetuigingen in de vorm van kaarten en bloemen, appjes en telefoontjes, bezoekjes en ophalen van herinneringen helpen hier wel degelijk bij. Maar ik zal zelf op termijn mijn weg weer moeten vinden. Tijdens de uitvaartplechtigheid heb ik mijn gevoelens via dit gedicht trachten weer te geven (vrij naar W.H.Auden):

Zij was mijn noord, mijn zuid, mijn west en oost,

zij was al mijn verdriet en al mijn troost,

mijn dag, mijn nacht, mijn gesprek, mijn lied,

voor altijd dacht ik. Maar zo was het niet.

En daar laat ik het deze keer maar even bij. U hoort nog van me.

Hans, NAP Professor